Εθνικό Πάρκο Λενσόις Μαρανιένσες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 2°32′S 43°7′W / 2.533°S 43.117°W / -2.533; -43.117

Εθνικό Πάρκο Λενσόις Μαρανιένσες
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Εθνικό Πάρκο Λενσόις Μαρανιένσες
2°32′0″S 43°7′0″W
ΧώραΒραζιλία
Διοικητική υπαγωγήΜαρανιάο
Χαρακτηρισμός2  Ιουνίου 1981
Κατηγορία πρ. περιοχήςΔΕΠΦ κατηγορία 2: Εθνικό Πάρκο
Καθεστώς προστασίαςενδεικτικός κατάλογος Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς
Έκταση1.566 km², 156.562 εκτάριο, 149.259 εκτάριο και 7.303 εκτάριο
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Κυματιστοί αμμόλοφοι στο Εθνικό Πάρκο

Το Εθνικό Πάρκο Λενσόις Μαρανιένσες (πορτογαλικά: Parque Nacional dos Lençóis Maranhenses[α]) είναι εθνικό πάρκο στην πολιτεία Μαρανιάο, στη βορειοανατολική Βραζιλία, ακριβώς ανατολικά του Κόλπου του Σάο Ζοσέ. Κηρύχθηκε υπό προστασία στις 2 Ιουνίου 1981 και το πάρκο εκτάσεως 155.000 εκταρίων περιλαμβάνει 70 χλμ. της ακτογραμμής και εσωτερικό που αποτελείται από κυματιστούς αμμόλοφους. Κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών, οι κοιλάδες ανάμεσα στους αμμόλοφους γεμίζουν με λιμνοθάλασσες γλυκού νερού, που δεν αποστραγγίζονται λόγω του αδιαπέραστου βράχου από κάτω. Το πάρκο φιλοξενεί μια σειρά ειδών, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων που αναφέρονται ως απειλούμενα, και έχει γίνει δημοφιλής προορισμός για οικοτουρίστες.

Φυσική γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πάρκο βρίσκεται στη βορειοανατολική ακτή της Βραζιλίας στην πολιτεία Μαρανιάο, κατά μήκος της ανατολικής ακτής, που συνορεύει με 7ο χλμ. των παραλιών κατά μήκος του Ατλαντικού Ωκεανού.[2][3] Στην ενδοχώρα, συνορεύει με τον ποταμό Παρναΐμπα, τη λεκάνη Σάο Ζοσέ και τους ποταμούς Ιταπεκουρού, Μουνίμ και Περιά.[3] Το πάρκο περιλαμβάνει μια έκταση 155.000 εκταρίων, που αποτελείται κυρίως από εκτεταμένους παράκτιους αμμόλοφους (που αποτελούνται από βαρχανοειδείς αμμόλοφους), που σχηματίστηκαν κατά την ύστερη Τεταρτογενή περίοδο.[4][3]

Ενώ μεγάλο μέρος του πάρκου μοιάζει με έρημο, η περιοχή δέχεται περίπου 1.200 χλστ. βροχής ετησίως, ενώ οι έρημοι, εξ ορισμού, δέχονται λιγότερα από 250 χλστ. ετησίως. Περίπου το 70% αυτής της βροχόπτωσης συμβαίνει μεταξύ των μηνών Ιανουαρίου και Μαΐου.[2]

Η άμμος μεταφέρεται στο πάρκο από το εσωτερικό της ηπείρου από τους ποταμούς Παρναΐμπα και Πρεγκίσας, όπου στη συνέχεια οδηγείται πίσω στην ενδοχώρα έως και 50 χλμ. από τους ανέμους, δημιουργώντας μια σειρά από αμμόλοφους που υψώνονται έως και 40 μέτρα σε ύψος. Κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών, μεταξύ των μηνών Ιανουαρίου και Ιουνίου, οι καταιγίδες γεμίζουν τους χώρους ανάμεσα στους αμμόλοφους με λιμνοθάλασσες γλυκού νερού έως και 100 μέτρα σε μήκος και 3 μέτρα σε βάθος και μαζί αποτελούν το 41% της έκτασης του πάρκου.[2][5] Το νερό στις λιμνοθάλασσες εμποδίζεται να αποστραγγιστεί από ένα στρώμα αδιαπέραστου βράχου που βρίσκεται κάτω από την αμμώδη επιφάνεια. Οι λιμνοθάλασσες έχουν συνήθως θερμοκρασία μεταξύ 27,5 °C (81,5 °F) και 32 °C (90 °F), pH μεταξύ 4,9 και 6,2 και χαμηλά επίπεδα διαλυμένων θρεπτικών συστατικών.[6] Όταν επιστρέφει η ξηρή περίοδος, τα σώματα νερού εξατμίζονται γρήγορα, χάνοντας έως και 1 μέτρο βάθους ανά μήνα.[5]

Στο εσωτερικό του πάρκου βρίσκονται δύο οάσεις, η Queimada do Britos, που καλύπτει έκταση 1.100 εκατρίων και η Baixa Grande, που καλύπτει μια έκταση 850 εκταρίων.[2]

Η περιοχή του πάρκου έχει μέση ετήσια θερμοκρασία μεταξύ 26 °C (79 °F) και 28,5 °C (83,3 °F) και ετήσια διακύμανση θερμοκρασίας περίπου 1,1 °C.[2][6]

Οικολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι λιμνοθάλασσες στο πάρκο συχνά συνδέονται μεταξύ τους, καθώς και με τα ποτάμια που διασχίζουν την περιοχή. Είναι το σπίτι πολλών ειδών ψαριών και εντόμων, συμπεριλαμβανομένου του λυκόψαρου, το οποίο τρυπώνει σε υγρά στρώματα λάσπης και παραμένει αδρανές κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου.[5] Εκτός από τους αμμόλοφους που αποτελούν το επίκεντρο του πάρκου, το οικοσύστημα περιλαμβάνει επίσης περιοχή οικοσυστημάτων ρεστίνγκα και μαγκρόβιων δασών.

Το πάρκο φιλοξενεί τέσσερα είδη που περιλαμβάνονται στον Κατάλογο Απειλούμενων Ειδών της Βραζιλίας, την πορφυρή ίβιδα (Eudocimus ruber), τη νεοτροπική ενυδρίδα (Lontra longicaudis), την τιγρογαλή (Leopardus tigrinus) και τον μανάτο των Δυτικών Ινδιών (Trichechus manatus). Το πάρκο περιλαμβάνει επίσης 133 είδη φυτών, 112 είδη πτηνών και τουλάχιστον 42 είδη ερπετών.[2]

Τουρισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Εθνικό Πάρκο Λενσόις Μαρανιένσες δέχεται έως και 60.000 επισκέπτες ετησίως.[3] Οι κοινές δραστηριότητες μέσα στο πάρκο περιλαμβάνουν σέρφινγκ, κανό και ιππασία.[3]

Στη λαϊκή κουλτούρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πάρκο εμφανίστηκε στη βραζιλιάνικη ταινία Casa de Areia (Σπίτι από Άμμο). Το «Kadhal Anukkal», ένα τραγούδι από την ταινία στη ταμίλ γλώσσα Enthiran, με πρωταγωνιστές τους Ρατζίνικαντ και Αϊσβάρια Ράι γυρίστηκε επίσης στο πάρκο.[7][8] Οι ταινίες Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας (2018) και Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη (2019) χρησιμοποίησαν το τοπίο του πάρκου ως τον πλανήτη Vormir.[9]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Κυριολεκτικά τα «σεντόνια του Μαρανιάο»"[1]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Ribeiro, Ronaldo (2010). «A Sea of Dunes». National Geographic. https://www.nationalgeographic.com/magazine/2010/07/brazil-dunes/. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Miranda, Jivanildo; Lopes Costa, João Carlos; Duarte da Rocha, Carlos Frederico (29 November 2012). «Reptiles from Lençóis Maranhenses National Park, Maranhão, northeastern Brazil». ZooKeys (246): 51–68. doi:10.3897/zookeys.246.2593. PMID 23275751. PMC 3520146. https://archive.org/details/pubmed-PMC3520146. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Vieira, Bianca Carvalho· Salgado, André Augusto Rodrigues (5 Μαρτίου 2015). Landscapes and Landforms of Brazil. Springer Publishing. ISBN 978-94-017-8023-0. 
  4. ↑ Strutner, Suzy. «Lençóis Maranhenses Is A Magical Desert-Like Wonderland». The Huffington Post. https://www.huffingtonpost.com/2014/10/15/lencois-maranhenses-national-park_n_5966548.html. Ανακτήθηκε στις 5 August 2018. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Geiling, Natasha (20 Ιουνίου 2014). «How Do Thousands of Clear Blue Lagoons End Up In These Brazilian Sand Dunes?». Smithsonian Magazine. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2018. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Moschini-Carlos, V.; Pereira, D.; Wisniewski, MJS; Pompêo, MLM (2008). «The planktonic community in tropical interdunal ponds (Lençóis Maranhenses National Park, Maranhão State, Brazil)». Acta Limnologica Brasiliensia 20 (2): 99–110. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-12-08. https://web.archive.org/web/20211208165406/https://ablimno.org.br/acta/pdf/acta20_vol2_02.pdf. Ανακτήθηκε στις 6 August 2018. 
  7. ↑ «Kollywood in search of exotic locations». The Times of India. 26 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2015. 
  8. ↑ «Lençóis Maranhenses National Park – Brazil». Wherewasitshot.com. 28 Σεπτεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2015. 
  9. ↑ «Vingadores: Guerra Infinita | Entenda qual importante cena foi gravada no Brasil» (στα pt-BR). Omelete. https://omelete.com.br/filmes/noticia/vingadores-guerra-infinita-entenda-qual-importante-cena-foi-gravada-no-brasil/. Ανακτήθηκε στις 2018-05-06. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνικό_Πάρκο_Λενσόις_Μαρανιένσες&oldid=10137698"